IADها در اواخر دهه ۹۰ پس از مقررات زدایی از بازار ATM و نصب خودپردازهایی که از مشتریان کارمزدی برای برداشت پول نقد اخذ می‌کرد، وارد بازار شدند. این کارمزد، هزینه‌ای است که مصرف‌کننده بابت دسترسی آسان و در محل به پول نقد در مقابل هزینه رفتن به یک شعبه بانک و خودپرداز رایگان می‌پردازد. این سیستم مبتنی بر کارمزد، خودپرداز نصب‌شده را برای فراهم‌کننده آن اقتصادی می‌کند. توسعه‌دهندگان مستقل ATM ، معمولاً خودپردازها را در فروشگاه‌های کوچک تا متوسط قرار می‌دهند. فراهم‌کردن خدمت ماشینی پول نقد برای یک فروشگاه نه تنها برای مشتریان کاربرد دارد بلکه فروشنده را قادر می‌سازد پول نقد دریافتی خود را بازیافت کند و به صورت قابل‌توجهی هزینه‌های پول نقد را در کسب‌وکار خود کاهش دهد.
امروزه IADهای بزرگ‌تر بر گسترش خودپردازهایی باقابلیت برداشت پول نقد به صورت رایگان متمرکزند. در خودپردازهای رایگان، بانک شخص مصرف‌کننده کارمزدی ناچیز به فراهم آورنده‌ی ATM می‌پردازد. این کارمزد با عنوان “interchange” شناخته می‌شود و بنیان اقتصادی سیستم برداشت رایگان پول نقد از هر خودپردازی است. جالب‌توجه است که خودپردازهای خارج از شعبه در اروپای غربی در سال ۱۹۹۴ تعداد ۱۱۰۰۰ دستگاه بود و در سال ۲۰۰۲ به تعداد ۶۵۰۰۰ دستگاه رسید. این در حالی است که اروپا دارای کمترین میزان خودپردازهای مستقل است ولی کشورهای انگلیس و فنلاند تنها کشورهایی هستند که تعداد خودپردازهای مستقل آن‌ها بیشتر از تعداد نصب‌شده در شعب بانک هستند. در ترکیه و یونان، استفاده از خودپردازهای خارج از شعبه کمی بیشتر است و به این دلیل کارایی آن هم بالاتر از بانک‌ها است. این دو کشور تعداد زیادی خودپرداز در اماکن جهانگردی و مراکز کاری و شهری نصب کرده‌اند. عوامل محیطی، فرهنگی و اقتصادی کشورها تأثیر بسیاری بر توسعه خودپردازهای مستقل دارد که باید به‌طور عمیق برای توجیه اصولی مورد بررسی قرار گیرند. کشورهای اروپایی در زمینه پذیرش و توسعه آن کاملاً با یکدیگر فرق دارند و ایجاد خودپردازهای مستقل در یک کشور، اقتصادی و در دیگری با ضرر همراه است.